CİLT VE ALERJİLER

Cilt bir kontakt/temas organıdır. Cilt bedenin sınırıdır, aynı zamanda bazı şeyleri içeri almaya veya bırakmaya açıktır.

Cilt en büyük duyu organıdır, sinirlerle doludur ve şefkatli dokunuşlardan mutluluk duyar. Fakat bunun aksini de kaydeder - boşluk hissi, yalnızlık, kabalık ve dokunmaktan mahrum olmak. Diğerlerinin yanı-sıra burada hücre hafızası da vardır ve her şeyi ''yazar'', kabalığı, sevgi mahrumiyetini, şefkatli bir korunmayı. O zaman dokunma yoluyla ciltten içeri temas ve ilgi alınır.

Cildin kendine has dili vardır. Örneğin ürperdiğimiz, tehlike algıladığımız, korktuğumuz zaman ''tüylerim diken diken oldu'' deriz, cildimiz bize bu şekilde eşlik eder. Yoğun korku deneyimlerinde alında ter belirir, utandığımız zaman yüzümüz kızarır gibi örneklerde de bunu görebiliriz.

Sevgi dolu dokunuşlar insanın güvende ve iyi hissetmesini sağlar ve cildin kardeşi olan merkezi sinir sistemini de etkiler, tıpkı güvensiz hissetmek gibi negatif olarak tabir edilen duyguların merkezi sinir sistemini etkilediği gibi.

Bedensel temastan mahrum olan insanlar kendilerini terkedilmiş ve yalnız hissederler, kasılırlar (kaslar dahil). Bu insanlar başlarının çaresine bakmak zorunda olduklarını hissederler ve içsel olarak aynı şekilde dokunulmazlar.

ETKİLERİ

Yalnız insanların kendi bedenlerine ve ''kendilik'' bilinçlerine yabancılaşma tehlikeleri vardır, kendilerini tamamen ihmal edebilirler.

60'lı yıllarda yapılmış olan bir araştırmada, bakıcısı tarafından kucağa alınmayan, okşanmayan yetim bebeklerin, beden bakımları yapılmasına rağmen, sadece bu sevgi dolu dokunuşların yokluğu nedeni ile diğerlerine oranla daha çabuk öldükleri tespit edilmiş.

Kendimizi hissedebilmek için dokunuşlara ihtiyacımız vardır, bedenimizin sınırlarını, ihtiyaçlarını da böyle algılarız, farkındalığımız ve ''ben'' duygumuz böyle gelişir.

Bebeklik dönemlerinde bu dokunuşlardan mahrum kalan insanlar yetişkinlik dönemlerinde artık dışarıdan bu duyguları almayı da reddedebilirler.